W dokumencie lokacyjnym Kisielic z 1331 roku jako świadek Jan Stengel ze Słupnicy, a w dokumencie z 1335 roku określającym granice Piotrowic mowa jest o proboszczu ze Słupnicy - Arnoldzie. Znany dokument lokacyjny wsi pochodzi z 1346 roku. Stwierdza się w nim, że biskup pomezański nadaje niejakiemu Mateuszowi urząd sołecki w Słupnicy i określa wielkość wsi na 60 włók. Ponadto dokument mówi, że karczmarz jest zobowiązany płacić czynsz roczny w wysokości 3 grzywien. Dokument ten jest z pewnością odnowieniem starego przywileju lokacyjnego. Obok wsi istniał w Słupnicy majątek biskupi o powierzchni 25 włók. W 1789 roku Słupnica była wsią miejską należącą do Biskupca i liczyła 35 domów mieszkalnych. Stary majątek biskupi zamieniony został w majątek chełmiński z młynem i liczył 7 domów mieszkalnych. W 1885 roku należało do niego 217 ha w tym 163 ha ziemi ornej i 46 ha łąk, natomiast w 1905 roku już tylko 100,5 ha. We wsi o powierzchni 823 ha w 1885 roku było 621 ha ziemi ornej i 132 ha łąk. W 1905 roku wieś posiadała 940,8 ha. Obok grupy ludności katolickiej od 118 osób w 1864 roku do 155 w 1905 roku pojawiła się tu w drugiej połowie XIX wieku sekta katolicko-apostolska. Założona w 1886 roku w pobliskim Biskupcu posiadała ona w Słupnicy w latach 1885 - 1895 od 71 do 2 członków. Wszyscy oni w 1905 roku podali jako język ojczysty niemiecki.